Zondag 23 december: eindelijk thuis
Zondag, ook in ziekenhuismiddens een rustige dag. Geen kleuterjuf, geen psychologe, geen spelletjesjuf… alleen maar dokters, verpleging en de Ipad. En wat papa en mama hoopten en ook wel wat verwachten, zal vandaag waarschijnlijk wel lukken. De arts komt ’s voormiddags vertellen dat Harte vandaag in principe naar huis mag, als ook de neurochirurg zijn zegen geeft. De koorts is de vorige dag en nacht weggebleven, en dat volstaat; Harte had daarnaast immers voldoende bewezen dat ze klaar was om thuis verder te vechten.
Naar huis, leuk, maar tegelijkertijd vreemd. Want papa en mama beseffen maar al te goed dat hetgeen komen zal nog heel zwaar zal zijn, mogelijk nog zwaarder dan hetgeen ze tot nu toe meemaakten.
Net na de middag komt de neurochirurg ook zijn fiat geven. We mogen ons rustig klaarmaken, de verpleging komt enkel nog langs om de poortkatheder vrij te maken, daarbij blijft het voorlopig. Het geplande bezoek (Lieven, Anjes, Franklin en Eleanor) wordt afgezegd. Het opruimen neemt een hele tijd in beslag: elk kaartje, elke tekening, elke kado wordt bijgehouden, dit betekent heel veel voor ons. De tekeningen en kaartjes maakten van de kamer een gezellige plaats.
Vooraleer we vertrekken komt de verpleging nog langs met een resem belangrijke documenten: voorschriften voor alvast 4 verschillende medicijnen, twee ervan vooral voor ‘in het geval dat’, een overzicht wat wanneer te nemen, een attest voor terugbetaling en alle data van de bestraling.
Een drietal gevulde winkelkarren later verlaten papa, mama en Harte de kamer, zeggen nog dag tegen het verplegend personeel en gaan naar de auto. Harte in de rolstoel, ook dat is even wennen. In de auto speelt Harte met de Ipad, maar is ze nog attent genoeg om ook een ceedee van Mega Mindy te vragen. We passeren eerst langs thuis om de auto leeg te maken, een goeie beslissing zo blijkt later. Daarna nog langs de apotheek van wacht voor de noodzakelijke medicijnen; mama staat meteen met haar twee voeten in de echte wereld: een man voor haar beslist de apotheek van oplichterij te betichten van wel 4 euro… Mama heeft zin om de meneer een flinke mep te geven, of 4 euro, dan stopt hij misschien met zeuren. Zowel de apothekeres als mama zijn door de man een beetje ‘aangedaan’. Tenslotte pikken we Tijl en Jenne op bij oma Paule. Het is een blij weerzien, na iets meer dan 3 weken zullen vandaag papa, mama, Tijl, Harte en Jenne opnieuw thuis slapen. Bedankt oma Paule, dat je papa en mama 3 weken uit de nood geholpen hebt. Maar eerst inladen, met al het gerief van Tijl en Jenne dat in de loop der weken bij oma Paule geraakte, vullen we opnieuw de hele koffer.
Rond 17.30 u. rijden we de straat in. Op de voordeur hangen enkele tekeningen van Jelle en Rune, leuk. Toon en Lieveke zijn aanwezig om iedereen te onthalen. Van Kim, mama van Ella, is er een ovenschotel geleverd. Van overburen Tanne en Kristof krijgen we nog lasagne, goed voor minstens 2 dagen. En opa Jef en oma Mieke komen nog langs. Er wordt champagne geopend, het is toch een beetje feest.
Met al het uitgeladen gerief is het huis een grote chaos, maar dat zal de komende dagen wel beteren. Harte mag deze nacht nog in bed bij papa en mama slapen. Morgen verhuizen we haar bed naar beneden, zolang het nodig is. Het wordt een goede nacht. Net zoals toen ze baby waren, luistert mama ’s nachts regelmatig naar Hartekes ademhaling, de paniekstand staat nog altijd aan…
Nu we voorlopig thuis zijn zal het op deze blog wat rustiger worden, we rekenen erop dat de situatie voorlopig niet verslechtert. Komende vrijdag 28 december moet Harte terug naar Gasthuisberg voor het nazicht, en o.a. om de draadjes te verwijderen. Een weekje later, op 3 januari, staat de eerste bestraling gepland: de simulatie. Geen echte bestraling maar die dag ontwerpen ze het maskertje op maat van Hartes gezicht en worden de lijnen op het masker getrokken, er zal ook geoefend worden… Daarna start dan het echte werk.
Voor iedereen die aan ons heeft gedacht, die meeleeft, die via via of rechtstreeks voor ons gezorgd heeft, voor de bezoekjes, sms- en, mailtjes, tekeningen, kaartjes, telefoons: heel erg oprecht bedankt voor het medeleven en de steun onder velerlei vormen, bussen vol kussen en – nu de wereld toch niet vergaan is – een gelukkig 2013 toegewenst van ons alle 5.