Woensdag 12 december 2012
We zijn ondertussen twee dagen verder na het verdict. Stilstaan was er niet bij, toch slaan we hier een dagje over. Het doet er ook niet zo toe wat er dinsdag nog allemaal gebeurd is. Mama moet huilen bij het kado dat de collega’s van het werk komen afgeven bij haar: een roze Ipad. In de wolken is ze en hij zal heel goed dienst kunnen doen. Bedankt.
Vandaag wordt een nieuwe belangrijke dag. In de namiddag staat er een operatie gepland. Normaal gezien zouden er 2 ingrepen gebeuren: plaatsen van een interne poortkatheder en het intern leggen van de drainagebuisjes, zodat de druk intern permanent kan verlaagd worden en ons Harteke vrij terug kan bewegen en het bed niet altijd zou hoeven te houden.
Dinsdagavond ontstonden er echter twijfels. Uit de achterste drainage, daar waar de biopsie genomen werd, komen er nog teveel rode bloedcellen. De kans op verstopping van de afvoerbuisjes is te groot. Zeker als deze onderhuids liggen kan dit een probleem worden, dan zou er bij een verstopping immers opnieuw geopereerd moeten worden.
Woensdagmorgen komt de behandelende arts een laatste keer kijken. Hij twijfelt maar besluit geen risico’s te nemen. De interne drainage wordt uitgesteld totdat er minder rode bloedcellen zijn. Na overleg met de andere chirurg besluiten ze wel om de interne katheder (portacat) toch uit te voeren. De operatie wordt dus gesplitst. De externe katheder te lang laten steken geeft immers meer kans op een ontsteking. En zo krijg je elke dag nieuwe informatie, wat als-situaties, weetjes die mogelijk problemen kunnen worden. Niet eenvoudig, je moet vermijden dat je gaat fixeren op dat kleine weetje dat uiteindelijk misschien niets voorstelt.
Verder is het een drukke voormiddag.
Iemand van UZ-Brussel komt wat testen doen in het kader van een onderzoek rond voeding, de tandarts komt een kijkje nemen naar Hartes gebit, de mevrouw van de ziekenhuisschool komt de werking voorstellen en de kinesist komt langs.
Rond half 2 is het zover, ze komen Harte halen om naar de operatiezaal te gaan. Mama blijft bij haar tot ze in slaap gebracht wordt. Dat duurt nog een tijdje, wegens omstandigheden moeten ze een half uur wachten. Ondertussen animeert Harte de aanwezige verplegers met de kat die ook op mama’s gsm staat en je altijd nazegt en ze trekt ook foto’s van het team dat haar zal opereren. Schrik heeft ze allerminst. Minnie (de knuffel) is immers mee en die heeft vorig jaar ook al samen met Harte in Brasschaat in de kliniek gelegen toen Hartes plekje op haar pols is weg genomen. Geen seconde schrik staat er in ons Hartekes ogen te lezen. Alle teamleden vinden haar superflink.
Ruim een uur later kunnen we Harte gaan ophalen in de ontwaakruimte. “Waar is mama”, is haar eerste vraag, en amper 10 minuten nadat ze op de kamer terug is, vraagt ze naar de Ipad
Tijdens de operatie van Harte komen Anke (de vroegere baas van mama) en Firmin op bezoek. De rationalist in mama wordt wakker omdat Firmin er is, hij is chirurg in Aken. Hij legt uit dat de hersenstam bij kinderen heel fragiel en dun is. Dat voor een operatie van een letsel ruimte rondom mee genomen dient te worden. En bij een hersenstam heb je geen marge of reserve. Mama is Firmin zeer dankbaar, en ook Anke natuurlijk die belooft nog eens terug te komen. Mama houdt haar daaraan.
Oma Mieke en opa Jef komen ook op bezoek. Oma heeft een kadootje bij van Lola, een buurmeisje uit de straat. Een prachtige handtas voor Harte en een geweldig mooie pyjama met knoopjes zodat Harte hem over de portacat kan aandoen. Carole komt mama ’s avonds gezelschap houden. Het is een goed gesprek, je kan wat emoties aflaten die je Harte niet wil tonen, mama vertelt over haar angst voor de toekomst. Ook over het besef dat we het stapje per stapje en stukje per stukje moeten doen. Dat we moeten genieten van alles wat ons nog rest. Johan gaat ’s avonds naar Muizen, bij Lieven en Bérit, onze overburen. Warme mensen die zorgen voor een zo gezellig mogelijke avond binnen de gegeven omstandigheden.
