Vrijdag 21 december 2012 – de dag dat de wereld zou vergaan
Mama en Harte staan op rond 8 uur. Harte heeft een goede eetlust, mama wat minder, maar dat is normaal ’s morgens. Eerst gaan we om 9u30 een foto nemen van ons Harteke haar gebit. Om te kijken of er nog ingrepen moeten gebeuren voor de opstart van de stralen en de chemo. Hier heeft ons Harte voor de eerste keer ooit een echte ‘loet’, dat zijn we niet gewoon. De verplegers moeten samen met mama zeer zwaar uit de pijp komen om haar te overtuigen, maar het lukt.
Terug op de kamer komt verpleegster Chris eraan, en die is altijd zeer welkom bij ons Harte. Chris vertelt dat ze vandaag gebeld hebben met de directeur Jo van Hartes school, Villa Zonnebloem. Jo zal zijn best doen om iemand te zoeken die Harte thuis wil onderwijzen, in afspraak met de ziekenhuisschool. Nadien komt Veerle de kinesist. We hebben het over kine thuis en mogelijke mensen die zij aanraadt. Veerle heeft zelf in Mechelen gewerkt bij Ria, op een praktijk waar ook Karen werkte. Toeval, Karen heeft bij Tijl in de derde kleuterklas een reeks kine-beurten begeleid, en iedereen was tevreden over haar. Mama vraagt of Karen prinses Harte ook zou mogen begeleiden. Natuurlijk, ze heeft nu een eigen praktijk. Mama en papa zouden het fijn vinden moest ze dat willen doen, dan krijg je toch een soort kring van min of meer bekende verzorgenden rondom Harte. Dat geeft vertrouwen en een soort veiligheid.
Opnieuw hoog bezoek, Marleen van Mediocare, een favorietje van ons Harte daar, komt op bezoek. Ze heeft het over ‘doorslikken’. Als ze vraagt hoe het gaat en mama vertelt over de scan die moet uitwijzen of het letsel ook in de ruggengraat zit, zegt ze: ‘Ja, en je moet altijd slikken, doorslikken, en dat wordt een reflex binnenkort – want er is nu eenmaal geen alternatief…’ Mama vond het heel erg lief dat ze geweest is, ze had het gezegd en ze heeft zich aan haar woord gehouden, fantastische madam.
Papa komt vandaag wat later. Hij heeft op het werk eerst een gesprek met zijn diensthoofd, Christel, over de situatie en over hoe dit praktisch op het werk geregeld kan worden. Nadien wordt er samen gegeten, het was een blij weerzien. Niet eenvoudig, het ging grotendeels over Harte, maar wel nuttig. Bij Mariet, Esther, Delphine, Suzie, Tony, Christel, Els, Lut en Gaby vond papa een luisterend oor. In de drukte vergeet hij Esther en Delphine echt ‘tot ziens’ te wensen, ’t was hun laatste dag. Bij deze, ‘tot ziens en veel succes’. En Lut en Gaby, die moesten helemaal niet werken maar kwamen speciaal af, bedankt!
In de namiddag krijgt ons Harte buikpijn, echte buikpijn. Want ze klaagt er zelf over. De verpleegster wordt gebeld. Die vertelt dat de dokters eraan komen, net bezig met hun ronde op de gang. Maar zolang kan ons Harte niet wachten. Dus gaat mama de dokter halen. Die komt voelen en wanneer ze aan ons Harte haar buik voelt, zien we dat ze echt pijn heeft. Het gaat wel om een deel van de buik waar niets gebeurd is. Om iets voor vier uur nemen ze een echo van Hartekes buik.
Harte wil hier niet naartoe, ook hier is overtuigingskracht nodig. “Het doet geen pijn meer”, probeert ze ons te overtuigen. Logisch, met al die pijnstillers. Op de echo is niets speciaals te zien. In de vooravond komen we te weten waarom Harte al 2 dagen koorts heeft: een virus ‘para influenza’, het broertje van de griep is de dader. Die circuleert hier immers op de afdeling. Voorlopig dus geen infectie. Houden zo. De pijn in de buik zou toch van de operatie kunnen zijn, daar is in gewerkt natuurlijk… afwachten nog een beetje dus.
Vandaag is er eens, opmerkelijk, geen bezoek. Maar dat mag ook wel eens en komt eigenlijk goed uit nu. Harte speelt met de Ipad, papa en mama lezen beiden wat. Opeens zegt Harte: “Mama wil jij mijn haar eens in staartjes doen?”, en dan kijkt ze met van die kapoenenogen om onze reacties in ’t oog houden. Mama zegt: “Dan zal ik eerst de knoopjes uit je haren moeten kammen. Hoeveel staartjes wil je? 1, 2 of 3?” Papa, mama en Harte moeten er hartelijk om lachen.
De gevolgen van het aanwezige virus zijn helaas iets minder leuk. Er worden strikte bezoekregels opgelegd. Harte ligt nu officieel ‘in isolatie’. Er mogen absoluut geen kinderen op bezoek komen, anderen moeten een mondmasker dragen, jassen op de gang hangen enzovoort. In de loop van de avond blijft de koorts en hij stijgt licht, maar Harte heeft er eigenlijk geen last van. Ze speelt nog wie is het tegen papa, en wint… De verpleegster geeft haar ’s avonds voor de zekerheid toch nog een koortswerend middel, er wordt ook nog een bloedstaal genomen om te controleren of er bij de poortkatheder geen infectie is.
Wanneer mama thuis op Schonenberg is, kan ze met haar smartphone gek genoeg, net naast het bed waar ze slaapt op Fon Belgacom. Dan komen de berichtjes van Yahoo en facebook binnen. Er zit een superlief berichtje bij van Monique van de Villa. Ze wil erg graag ons Harte thuisonderwijs komen geven. Mama huilt, van blijdschap deze keer. Stukje bij beetje komen er lieve, bezorgde, supercapabele mensen bij die deze weg met ons van iets dichterbij willen afleggen. Dat vindt mama heel ontroerend, moedig en zelfs mooi… al klinkt dat misschien wat gek…