Hoe het idee rijpte
"Op een moment in het ziekenhuis passeerde ik in de gang voorbij een kamer waar een kleine peuter in een wipper op het bedje zat. Helemaal alleen, geen bezoek, geen mama of papa. Geen versierde kamer, geen tekeningen aan de muur, geen cadeautjes ... " Voor het boek "Anders nabij" schreef Elke - mama van Harte - hoe het idee van de vzw ontstond.
Op een moment in het ziekenhuis passeerde ik in de gang voorbij een kamer waar een kleine peuter in een wipper op het bedje zat. Helemaal alleen, geen bezoek, geen mama of papa. Geen versierde kamer, geen tekeningen aan de muur, geen cadeautjes ...
Het flitste door mijn hoofd dat wij 'met ons gat in de boter gevallen zijn'. Wij konden de hele dag bij Harte zijn. Ik had en heb nog steeds een prima werkgever waar gezegd werd: "Elke gaat hier zo weinig mogelijk last van ondervinden en we zullen haar zo goed als we kunnen bijstaan".Voor Harte maakten we een boekje waar we het bezoek in organiseerden van vrienden en familie. Wij werden warm omringd, wij voelden dat continu. Ik oordeel niet over de familieleden van dat kindje. Vaak liggen in het ziekenhuis kinderen uit verre landen of kinderen van wie de ouders niet zo'n flexibele werkgever hebben als ik. Of zijn de omstandigheden gewoon compleet anders. Dat er dan niet continu bezoek is, is evident. Ik besef eveneens dat niet alle ouders het zo gemakkelijk hebben als wij. Maar de kamer was kaal en leeg. Dat kindje kon zich daar onmogelijk thuis voelen. Harte kreeg van vriendin Ilse een zelf ontworpen en gemaakte pyjama die helemaal open kon, zodat ze niets over haar hoofd moest trekken. Want daar zaten drie katheders. Van buurvrouw Marissa en dochter Nieke kreeg ze een fleecedekentje dat ze samen hadden gemaakt. Met hartjes en haar naam op. Het fungeerde meermaals als tent of als verstopplaats voor dokters en verpleegsters. Ze kreeg ook een pop die dezelfde pyjama als zij aan had en die dezelfde krollen had. Van haar beste vriendinnetje Nora kreeg ze een slinger voor op haar kamer. Het waren die dingen die mij inspireerden om andere zieke kinderen een pakketje 'troost en gezelligheid' te geven voor op de kamer in het ziekenhuis.
Ik heb samen met Johan, meter Lieve en peter Toon de vzw Prinses Harte opgericht die als doel heeft het leven van langdurig zieke kinderen in een ziekenhuiskamer aangenamer te maken. Het begon bij ons thuis rond de tafel. Samen maakten we poppen, pyjama's en dekentjes. Ons huis veranderde van mijn grot in een atelier, en vervolgens in een ware opslagruimte. De uren die we samen rond de tafel zaten, zijn van onschatbare waarde geweest. Ons huis werd een plek waar vriendinnen mij in hun armen getroost hebben met hun woorden en met de dingen die ze maakten. We hebben gehuild en ook veel gelachen. Het is de plek waar we begonnen zijn met Harte levend te houden, niet alleen voor ons maar voor iedereen die dat nodig heeft. Ons huis werd ook een bakkerij en knutselatelier. Al mijn spaargeld zat in het materiaal voor de pakketten. En om extra materiaal te kunnen kopen, bakte ik samen met wel zeker dertig andere vriendinnen- en vriendenbakkers massa's koekjes, maakte ik confituur, knutselden we hebbedingetjes in elkaar die we verkochten in een kraampje. Ik maakte een prinsessentekening die het logo van de vzw werd en dito label voor aan de pyjama's, hartenkussens, slabbetjes, slaapzakjes, poppenkleedjes, schoudertassen, knuffels ... Op een of andere manier vloeide het ene gewoon uit het andere voort. In het ziekenhuis vroegen ze of we misschien ook mutsen konden maken. Dat was blijkbaar niet altijd evident, de juiste muts kunnen bemachtigen in het juiste seizoen. Harte had heel mooie mutsen gekregen van oma Mieke en tante Lieveke. Die waren gemaakt door een winkel in Mechelen. We vroegen of zij voor de vzw mutsen wilden maken, die we aan het ziekenhuis konden schenken. Bleek dat zij ook hun verhaal hadden met een broer die overleden was aan de gevolgen van kanker. We groeiden als vzw en konden niet alles meer zelf maken. We gingen op zoek naar een bedrijf. Het mocht en kon voor ons niet zomaar een puur commercieel bedrijf zijn. We wilden dat het lokaal werd gemaakt We vonden een sociaal tewerkstellingsbedrijf in Antwerpen en mochten op gesprek bij de manager. Toen we het idee van onze vzw uit de doeken deden, werd hij een beetje stil. Als eerste reactie zei hij: "Ik zit aan de andere kant van de tafel. Ik ben een van de gelukzakken wiens kind met kanker het gehaald heeft." We werken nog altijd met hen samen en zijn fier dat dat goed lukt."
Bron: "Anders Nabij", de stille kracht van ouders na de dood van hun kind. Auteur: An Hooghe.
Bezoek het digitaal platform: www.andersnabij.be
Bestel hier het boek Anders Nabij: Uitgeverij Charlotte.
